De mens is een dier dat nesten bouwt. Niet alleen handige nesten om te schuilen voor de kille regen. Maar ook conceptuele nesten. Om te schuilen voor de gekke vragen die de mens zich soms stelt.
Is de enige hemel enkel hier? Of leeft ‘de Zotte Zoute Zee’ misschien toch per ongeluk met ons mee?
Joris Van Damme
Ja ook naar mij zullen ze komen
terug als weeën
die mij terug
naar elders zullen kneden.
Weer een keer terug weg.
Weg van mijn navelstrengen
die mij hier en nu voeden en verknopen
met het zotte leven
op deze aarden molen.
Ja ze zullen komen.
Om mij terug te verwelkomen.
Weer een keer ergens in de buurt
van een Zotte Foef
die er deze keer niet zal uitzien
zoals die harige lippen
ooit geschilderd door Gustave.
Maar het is wel terug
zo’n monding ding.
Waar terug een nieuwe wereld begint.
Waarmee ik terug
zal aanknopen
zoals een zoete rivier
stroomafwaarts
aan haar monding
weer verknoopt
met haar Zotte Zoute Zee.
Nee, zo vrees ik eerst.
Starend naar die Zilte Mond.
Ik zal daar weer
zoals die eerste keer
behoorlijk naakt
weg moeten glippen.
Terug zonder mijn valies…
Kijk niet te snel, bedenk ik dan.
Mijn bevreesde blik
is te veel gericht
op dit eerste zicht.
Kijk wat verder
en bricoleer
een conceptueel nest.
Zoals een of ander dier
met woorden-takjes van hier.
Nu ik bricolerend verder kijk
zie ik hoe het daar
voorbij die Zilte Mond
ja weer een keer
goed zal komen.
Ik zal dan gewoon terug…
via die Zilte Lippen
naar buiten glippen.
Gewoon ongewoon
zal ik terug
daarbuiten in die Zee
bij die Zotte Moeder kunnen zijn.
Die Moeder die mij
mijn leven lang
draagde en baarde.
Ja eens terug daar
in dat Zotte Moedernest
zal ik terug
niet meer terug willen glippen.
Net zoals ik
hier geboren en vergroeid
en gaandeweg verveld
naar mijn laatste huid
van mijn huidige ik
ja nu ook liever niet
tegen de stroom
helemaal terug wil roeien
naar die vorige harige lippen van Gustave.
Ja die Zee komt ook
naar de mier
en naar de bloem
en naar de rups
die vlinder wordt.
En naar de eendagsvlieg
die veel gedweeër
al na één dag
weer vertrekt.
Met wat minder van mijn drama
en tegenzin
en zonder gedoe met mijn valies…
Ook ik had die mier kunnen zijn.
Minder dik door een ik.
Gewoon zesvoetig
en toevallig verslingerd
vooral aan zoet.
Ook ik had er gewoon niet kunnen zijn.
Gewoon zonder voeten
en zonder verslingerdingen.
Veel minder dan die mier.
En veel minder lang
dan die ene dag
van die ene vlieg
op het behang.
Ja ik had ook gewoon
een hoopje steentjes kunnen zijn.
Of gewoon ongewoon…
wat zout in de zee.
Maar dat is allemaal niet het geval
nu ik even deze ik ben
nu ik hier en nu
in deze woorden woon.
Amai.
Amai toch
wat een eer.
Dat is ik hier
nog even zoet en zoenend ben.
Niet zomaar overal.
Maar gewoon ongewoon hier.
Leunend op deze rots.
Kijkend naar de Zotte Zee.
Hagedissend
in dit huid-strelende licht
van deze ondergaande zon.
Hier lekker opgewarmd
door de andere woorden
en grappige stoten
van mijn dierbare reisgenoten.
Hier in deze tijd
verzeild en groot gebracht.
Nadat ik toevallig
werd bijeen geharkt
door mijn ouders.
Ja dank u!
Ja merci, Bizarre Begankenis.
Jij Zot Zout Moedernest.
Merci dat ik hier
op deze zoete manier
toch aangespoeld ben.
Toevallig bijeen gesprokkeld
door Uw Lange Evolutie.
En hier uiteindelijk gestrand.
In een genadevolle uithoek
van deze aarden molen
die hier trouwens
ook maar voor eventjes tolt.
Amai toch
dat ik hier
via uw Zotte Zoute Golven
zomaar ben ingerold!
Als een klein evenment
op een bepaald moment
in uw Zotte Geschiedenis
die buitenaards groot is.
Niet voor U natuurlijk
maar wel voor mij
die de korrels van de tijd
door zijn zandloper voelt stromen.
Excuseer Zotte Zoute Zee.
Ik kan helaas niet anders
dan U hier wat vreemd te vermommen
met wat lokale kleren
die jij niet kiest.
Maar ik doe wel mijn best
om mijn lokaal conceptueel nest
niet te veel te laten vloeken
met Uw eigen gang van zaken.
En Excuseer nog ’n keer.
Ik ben eigenlijk niet meer
dan een vertier zoekend dier van hier.
En vanuit dat vertier
is ’t nogal verleidelijk
dat hier-na-maals van weleer.
Want in dat sterren-hotal
gehost door Onze Lieve Heer
voorzien ze al mijn verslingerdingen.
En dat allemaal op kosten
van die Lieve Heer
die mij daarl meteen ook vrijwaart
van allerlei soorten zeer.
Maar is het niet jammer
en ook behoorlijk raar
dat die Lieve Heer
ons een leven lang
laat wachten op dat hemelse weer?
Ja waarom heeft die gast
zijn 5-sterren-hemel
niet gewoon meteen
hier op onze aardkloot toegepast?
Sommige tijdgenoten
beseffen behoorlijk goed
dat onze biologische lijven
nogal koppig dichtbij deze aarde willen blijven.
Daarom bricoleren zij
dat hemels nest van weleer
als een exclusieve club
voor enkel onze zielen
zonder hun eigen lijven.
Maar heeft mijn ziel
in dat nest voor hier-na
dan ook mijn eigen DNA?
Heb ik daar dan
mijn eigen smaak-papillen
voor die lekkere 5-sterren-dingen?
En hoe zwemt mijn ziel?
Ja graag net zoals hier
mee met de warme stroom
van een bruine Thaise rivier?
En hoe vinden de lippen van mijn ziel
de juiste bezielde lippen
van mijn liefste lief?
Ja laat ons eerlijk zijn…
die exclusieve club
voor onze zieltjes zonder lijven
is bij nader inzien
gewoon een zielige club.
In zo’n vreemd nest
wil ik later liever niet verblijven.
Als lokaal dier van hier
ben ik nu eenmaal
dat hier-ge-aarde lijf
dat vooral zin heeft
om ’t zotte leven
hier op deze aarde te beleven.
Het enige genre hemel
dat ik echt kan smaken
is een hemel die fatsoenlijk zorgt
voor de verrijzenis
van al mijn dierbare lichamen.
En ja daarnaast ook graag
al mijn andere verslingerdingen.
Voor mij dus bijvoorbeeld ook
die ene momorabele crème brûlée
die wij ooit gezellig met ons vier
zo uitgelaten aten
met die gewone lepels
van dat aardige hotel
dichtbij die Afrikaanse zee.
Dus Zotte Zoute Zee
kan Jij dan a.u.bee
zo’n fatsoenlijke reïncarnatie fiksen?
Heb jij een strategie
om al die sympathieke lijven
mee naar dat nest hier-na te laten drijven?
Ik vrees dat zo’n strategie maar echt kan slagen
via de juiste harige kanalen.
Nee helaas dus niet
via die oude verhalen
die we bidden en wiebeld prevelen
in allerlei kathedralen.
Ja zo’n fatsoenlijke verrijzenis
van zielen met hun lichamen
lukt enkel maar
via de juiste wiebelene rituelen
daar in de buurt
van die harige lippen van Gustave.
De enige hemel
waar onze aarde lijven
fatsoenlijk naartoe kunnen drijven
is deze hemel hier.
Ja die kadukke hemel van bij ons
aan deze gewone tafel
met gewone lepels
die we vaak ook zelf moeten afwassen.
De enige hemel is hier.
Als het lukt
om op goede voet te staan
met al die soorten zeer
die niet toevallig ontbreken
in de hemel van weleer.
Maar als die Zotte Zoute Zee
onze aarde lijven
enkel maar via harige lippen
naar deze kadukke hemel kan laten drijven,
hoe zit het dan met mijn reïncarnatieplan?
Is er een manier?
om als dier van hier
ook hier-na te kunnen blijven aanschurken
bij mijn dierbare lievelingen
mijn lievedierelingen
mijn liefste vreemdelingen
mijn tijgenoten?
Kan ik dan?
eens terug daar
voorbij de Zilte Mond
nooit meer zoals hier?
Zo gezellig met ons vier
met die ene crème brûlée?
‘k weet het
de Zotte Zoute Zee
is niet bepaald lief.
Maar ook niet boos
of een beetje benieuwd
naar wat ik
als dier van hier
zoal hoop en wil.
De Zotte Begankenis
draait gewoon niet om ons.
Noch om onze lokale zon.
De Zotte Zoute Zee speelt gewoon
ja toevallig ook met ons
haar eigen Zotte Spel.
Ik ben niet meer
dan een klein evenement.
Maar kan ik dan
van dat Zotte Nest
ja gewoon best
niets meer verwachten?
Misschien wel…
Misschien leeft
die Zotte Zoute Zee
toch per ongeluk
met mij mee.
Ja, het kan.
Ja, misschien
is er toevallig
toch een reïncarnatie-plan.
Want van zodra
dat Zotte Zoute Nest
toevallig ook met ons
al Haar Zotte Dingen heeft gedaan.
Ja want van zodra
al haar nieuwe
Zotte Evoluties
de revue zijn gepasseerd…
Ja want van zodra
dat Zotte Systeem
al haar Zotte Mogelijkheden
heeft uitgeprobeerd…
Ja dan is die grote Zotte Zoute Cirkel
op een gegeven moment
gewoon terug rond.
En dan is er terug
dat ene Zotte Punt
vanaf waar je kan stellen
dat alles al eens is gepasseerd.
En ik dus ook.
En vanaf dat Zotte Punt
gaat die Zotte Show
gewoon op dezelfde manier
oerknallend
terug van bil.
En zo baart die Zotte Zoute Zee
uiteindelijk terug
die dierbare harige lippen
waar mijn enige hemel hier
met die ene crème brûlée
terug begint.
En zo woon ik
na die lange Zotte Ronde
op een gegeven moment
gewoon terug
in deze woorden.
En dan concludeer ik
nog maar eens een keer
metafysisch gezien behoorlijk onvrij
maar lokaal bekeken
even spontaan en blij:
Joepiejee Zotte Zoute Zee!
Ja ik doe graag
nog eens een keerje mee!
Merci dat ik hier-na
terug met hetzelfde DNA
en terug via diezelfde harige lippen
naar deze kadukke hemel kan glippen.
En ook merci, Zotte Zee
om ook al die dierbare lijven
samen met mij
terug naar deze kadukke hemel
te laten drijven!
En ja, op deze Zotte Manier
woon ik telkens terug
in deze laatste woorden:
Tot Terug
mijn dierbare lieveling
mijn lievediereling
mijn liefste vreemdeling
mijn tijdgenoot.
Ja we spreken terug af
ja gewoon ongewoon
op dezelfde plaats
en op hetzelfde moment.
Ik kijk ernaar uit
om hier terug
in onze enige hemel hier
weer samen te drijven.
Tot ziens lievediereling
als de Zee het wil
als de Zotte Zoute Zee
ons per ongeluk terug
deze enige hemel serveert.
Tot Terug!
Joris Van Damme 